Θεωρητικός προσανατολισμός

Η θεωρητική προσέγγιση που χαρακτηρίζει την ιδιωτική μου πρακτική ονομάζεται συστημικό-συνθετικό μοντέλο ψυχοθεραπείας.

Η συστημική θεωρία αναπτύχθηκε στο κλάδο της ψυχοθεραπείας στο τέλος της δεκαετίας του  1950 και εξελίχθηκε κυρίως μέσα από το πεδίο της οικογενειακής θεραπείας. Με απλά λόγια, μια βασική ιδέα αυτής της θεώρησης είναι ότι τα διάφορα ψυχολογικά προβλήματα και δυσλειτουργίες είναι χρήσιμο να τα αντιλαμβανόμαστε μέσα στο πλαίσιο σχέσεων όπου εμφανίζονται και όχι ως ατομικό χαρακτηριστικό  των ατόμων που εμφανίζουν τα συγκεκριμένα προβλήματα. Με την έννοια αυτή, η προσέγγιση αυτή αντιλαμβάνεται τα ατομικά ψυχολογικά προβλήματα ως συμπτώματα της δυσλειτουργίας ενός ευρύτερου συστήματος (όπως π.χ. της οικογένειας) και ως εκ τούτου θεωρεί ότι η αλλαγή θα επέλθει παρεμβαίνοντας στην λειτουργία και του ευρύτερου αυτού συστήματος. Οι πρώτες εκδοχές αυτής της θεώρησης έδωσαν έμφαση στη παθογένεση και «χρέωσαν»  το οικογενειακό σύστημα για τις προβληματικές συμπεριφορές των μελών του. Ωστόσο, πιο σύγχρονες εξελίξεις μέσα στο ίδιο ευρύ θεωρητικό ρεύμα, έδωσαν μεγαλύτερη έμφαση στις δυνάμεις και τις  πηγές που διαθέτει ένα σύστημα για να αντιμετωπίσει τις όποιες προβληματικές συμπεριφορές. Έτσι η οικογένεια αρχίζει να γίνεται αντιληπτή ως πηγή λύσεων και ανθεκτικότητας για τα μέλη της που χρειάζεται την διευκόλυνση κάποιων επαγγελματιών για να αξιοποιηθεί.

Ο θεωρητικός προσανατολισμός που διατρέχει την ιδιωτική μου πρακτική είναι επίσης συνθετικός με διττή έννοια: από την μία πλευρά, υιοθετεί  κάποιες  έννοιες που γεφυρώνουν διάφορες σημαντικές ψυχολογικές θεωρίες (όπως π.χ. την θεωρία της προσκόλλησης με την συστημική θεωρία). Από την άλλη κάτω από αυτές τις ενοποιητικές θεωρήσεις, μου επιτρέπεται η αξιοποίηση ενός πλούσιου ρεπερτορίου τεχνικών που προέρχονται από διαφορετικές «σχολές» ψυχοθεραπείας, ανάλογα με τις ανάγκες κάθε θεραπευόμενου.

Το συστημικό – συνθετικό μοντέλο ψυχοθεραπείας μου παρέχει την ευελιξία να αξιοποιώ προς όφελος των εξυπηρετούμενων, διαφορετικούς τρόπους παρέμβασης (ατομική, ομαδική, οικογενειακή θεραπεία) και συνδυασμούς τους, κρατώντας πάντα μια ολιστική θεώρηση του ανθρώπου και των προβλημάτων του.